Wspólny pokój po raz pierwszy został wydany w 1931 roku. Mimo iż książka nie jest wpisana na listę lektur, warto ją poznać, bowiem jak żadna inna powieść obrazuje w mocny i dosadny sposób życie codzienne młodych ludzi z różnych klas społecznych w Warszawie lat 30. Jest niezwykle przydatna do analizy literackiej epoki XX-lecia międzywojennego. To powieść z kluczem, przykład polskiego naturalizmu, a jednocześnie pasjonująca krytyka młodej inteligencji. W pierwszej części opracowania zapoznasz się z dokładnym streszczeniem utworu (najobszerniejsze w Internecie!).
Przejdź do omówienia problematyki utworu
Rozdział 1. Jest marzec 1930 roku. Pociągiem z Zakopanego przyjeżdża do Warszawy 21-letni Lucjan Salis, „rosły, opalony chłopak”, który spędził w stolicy Tatr ostatnie pół roku lecząc suchoty (gruźlicę). Początkowo chce iść do ciotki, ale ostatecznie decyduje się odwiedzić swojego przyjaciela Zygmunta Stukonisa, który mieszka wraz z matką, bratem i sublokatorami w mieszkaniu przy ul. Nowiniarskiej. Po przywitaniu, Lucjan decyduje się zamieszkać u Stukonisów (wcześniej pytał o taką możliwość w liście). Dowiaduje się, z kim będzie dzielił mieszkanie i ogląda alkowę, w której będzie spał. Mówi, że chce pisać – zarówno Lucjan, jak i Zygmunt są literatami mającymi na koncie pierwsze drobne sukcesy. Zygmunt pokazuje Lucjanowi swój tomik wierszy. Przyjaciele wychodzą do kawiarni „Ziemiańska”, w której Lucjan często bywał przed swoim wyjazdem. Zaczynają pojawiać się starzy znajomi: Jan Kacew, jego żona – Olafowa, Turkowski, Kazimierz Wermel. Zygmunt i Lucjan wreszcie wychodzą z kawiarni. Lucjan przygnębiony spotkaniem z innymi literatami twierdzi, że się marnują, nic nie robią, tylko piją. „Zalewamy się jak stare, wygasłe dziadygi, a przy tym... my nic nie robimy”. Zygmunt uważa inaczej – muszą się najpierw nauczyć tworzyć, poza tym pisarz to nie urzędnik, potrzebuje natchnienia, a to nie pojawia się na zawołanie.
Lucjana budzą jakieś hałasy. Awantura rodzinna, Stukonisowa krzyczy na swojego młodszego syna Miećka, który wrócił do domu w środku nocy. Mieciek należy do organizacji komunistycznej, co jest powodem ciągłego konfliktu z matką, która obawia się, że sprowadzi to do jej domu policję. Lucjan poznaje też studenta – Józefa, po czym idzie spać.
Rozdział 2. Lucjan budzi się w cichym mieszkaniu. Wygląda przez okno, obserwuje żydowskich handlarzy na podwórku. Myje się, odbiera gazety od listonosza, po czym słucha koncertu młodego szewca, śpiewającego podczas reperacji obuwia arię z Aidy. Przegląda komunistyczną „Wolę Ludu”, potem książkę Kadena-Bandrowskiego: „menda na jajach literatury”. Wpada Zygmut, który opowiada o wypadku na mieście. Rozmawiają o sąsiadach. W kamienicy oprócz Stukonisów i sióstr stróżek mieszkają sami Żydzi. Przychodzi student – zaczyna się uczyć z podręcznika geodezji. Zygmunt wychodzi do kawiarni, Lucjan zostaje w domu, zastanawiając się od czego zacząć pisać swoją powieść. Ma to być książka oparta na jego życiu. Wspomina matkę – wiecznie chorą – i ojca, który próbował go jej odebrać. Wspomina śmierć matki.
Pojawia się dozorczyni, wesoła staruszka: „Przyszłam po meldonek”. Lucjan wychodzi na obiad w „zaswądzonej kawiarence”. Ciągle rozmyśla o swoim życiu i o tym, że nie potrafi zmusić się do żadnej pracy. Wraca do domu, gdzie lekko podpity Zygmunt namawia go do wyjścia na wódkę. Idą „Pod Merkurego”. Piją, kłócą się i godzą, wracają dorożką do domu, Zygmunt wymiotuje. W domu Zygmunt od razu idzie spać, Lucjan jeszcze rozmawia ze Stukonisową, umawiają się na czynsz: Lucjan ma płacić 25 zł za mieszkanie, 15 zł za śniadania i 5 zł za światło. Płaci od razu za pierwszy miesiąc. Pierwszy konflikt z Miećkiem, który bez skrępowania używa grzebienia Lucjana. Mieciek wyciąga jakieś papiery ze schowka za portretem „Dziadka” (Piłsudskiego). Lucjan czyta Owidiusza.
Rozdział 3. Lucjan budzi się na kacu. Czuje, że musi się napić wody, idzie więc po szklankę do pokoju, w którym śpią kobiety (Stukonisowa i dwie panny: rudowłosa Teodozja i Felicja). Widzi rudowłosą odkrytą, z koszulą nocną podciągniętą aż po szyję. Chwilę ją obserwuje, po czym wycofuje się do swojego łóżka. Onanizuje się myśląc o dziewczynie. Rano dochodzi do kolejnej kłótni studenta z Miećkiem, który prowokująco głośno śpiewa „Międzynarodówkę” utrudniając Józefowi naukę. Józef jednak nie ma odwagi w bezpośrednim starciu z przysadzistym 19-latkiem. Lucjan obserwuje Teodozję: „Piękna dziewczyna – kariatyda”. Student rozwiewa jego romantyczne wyobrażenia, informując, że Teodozja daje się podszczypywać Miećkowi, a rok temu miała dziecko, które usunęła: „akuszerka, to sobie zepsuła”. Wraca Zygmunt, który chwali się, że zwymiotował i nie ma ani śladu kaca. Dowcipkuje z Teodozją, wypytując ją czy woli brunetów, czy blondynów. Lucjan wypytuje przyjaciela o kobiety z pokoju obok. Teodozja uczy się na akuszerkę (położną), a druga, Felicja, pracuje w sklepie z wędlinami.
O wpół do pierwszej wychodzą z domu. Lucjan po drodze odbiera swoją metrykę od sióstr stróżek. Rozmawiają o swoim życiu, mówi, że klepią biedę, a jednocześnie sprawiają wrażenie kapitalistów: „wstajemy późno; w południe chodzimy do kawiarni, potem wraca się do domu i znów wieczorem do kawiarni”. Zygmunt odpowiada z wrodzoną niefrasobliwością: „do żadnej uczciwej pracy nie jesteś zdolny, pozostało tylko pisanie, które ci grosza nie daje”. Opisuje tryb życia młodego literata: pożyczanie, a raczej wyłudzanie pieniędzy od znajomych, aby przeżyć następny dzień. Krytykuje państwowy Fundusz Kultury Narodowej, który dotuje miernoty, a utalentowanym pisarzom pozwala umrzeć z głodu. W kawiarni spotykają Dziadzię - Stanisława Krabczyńskiego, długowłosego chudego mężczyznę o twarzy Jezusa, z nieodłączną fajeczką w ustach. To ich przyjaciel, podróżnik, który zdobył niewielką sławę zbiorem nowel marynistycznych. Dziadzia spędził większość swojego życia w Korei, dużo włóczył się po świecie. Rozmawiają o jego ostatniej podróży, statkiem do Casablanki. Pojawiają się bliżsi i dalsi znajomi, omawiają powrót Dziadzi, oglądają zdjęcia. Nagle Lucjan dostrzega pannę Leopard – piękną kobietę obracającą się w towarzystwie starszych, bogatych literatów. Panna Leopard wpatruje się w twarz Dziadzi, który odczuwa zmieszanie. Emocjonalną przemowę wygłasza poeta Klimek Paczyński – krytykuje lenistwo i zblazowanie zgromadzonych tu młodych twórców. Uważa, że spoczęli na laurach osiągnąwszy pierwsze sukcesy i nic więcej nie robią, marnują się pijąc wódkę i przesiadując w knajpach. Przemowa ta zepsuła humor towarzystwa. Zygmunt z Lucjanem i Dziadzią wychodzą. Za nimi rusza panna Leopard, wyraźnie chcąc podejść do Dziadzi – ten jednak ucieka przed nią wskakując do przejeżdżającego tramwaju.
Po powrocie do domu Lucjan zaczyna pisać. Wieczorem pojawia się Dziadzia – pijany w sztok w towarzystwie jakiegoś przygodnie poznanego „przyjaciela”, rzekomo Francuza. Francuz „odwrócił się tyłem do wszystkich i począł się odlewać na piec”. Wpada Mieciek, który rozpoznaje we „Francuzie” policyjnego szpicla. Wyrzuca go za drzwi. Wszyscy idą spać.
Rozdział 4. Dziadzia zamieszkuje u Stukonisów. Opowiada kolejne anegdoty ze swojej podróży, wypytuje przyjaciół, jak żyją. Lucjan czuje się źle, zauważa u siebie nawrót choroby – gruźlicy. „Choruję już od dwóch lat, miałem dwa krwotoki”. Dziadzia bagatelizuje sprawę. Z kolei Zygmunt przyznaje rację wczorajszemu występowi Klimka: „Zapijamy się tutaj, bo nudzi nas bezczynność mózgów, których wyjałowienie jest przerażające”. Lucjan wraca do pracy nad książką. W tym czasie w mieszkaniu pojawia się nowy osobnik. Jest to Edward Mokucki, syn chłopa z okolic Grodna, student medycyny. Edward jest jednym z lokatorów (o czym Lucjan wcześniej nie wiedział) i przyjechał do Warszawy na egzaminy. Lucjan wychodzi do restauracji żydowskiej na obiad – mimo że kończą mu się pieniądze, macha na to ręką. Po wyjściu z restauracji widzi pannę Leopard. Podchodzi do niej i wyznaje jej miłość. Ona traktuje go z wyższością i lekceważeniem: „niech pan pójdzie do domu i położy się, dobrze będzie, jeśli pan się prześpi”. Radzi mu, żeby się czymś zajął, najlepiej studiowaniem i prosi, aby przekazał Krabczyńskiemu, żeby się z nią pilnie skontaktował. Lucjan jest wściekły. W domu zastaje tylko Teodozję. Dochodzi do zbliżenia. Teodozja wyznaje, że była dziewicą. Kochają się raz jeszcze.
Wpada Zygmunt i obwieszcza, że dostał pracę sekretarza wojewody i wyjeżdża na prowincję. Będzie sporo zarabiał. Pojawia się Edward, Lucjan dowiaduje się, że studiuje psychiatrę, a także, że jest bratem Teodozji. Dziadzia i Zygmunt wychodzą na pożegnalną wódkę, Lucjan woli zostać w domu. Edward prowokuje Józefa – traktuje go z wyższością, jednak to on przegrywa, studentowi udaje się go doprowadzić do wściekłości zdaniem: „Panu się sperma rzuciła na mózg, to jasne”. Józef mówi o Edwardzie: „to nałogowy morfinista i onanizuje się w dodatku. Bardzo często prowokuje mnie i potem się awanturuje”.
Rano czeka Lucjana kolejna niespodzianka. Pojawia się jeszcze jeden mieszkaniec pokoju: Bednarczyk, student prawa, również ze stanu chłopskiego. Wyszedł z wojska, zamierza zdać egzaminy. Mówi Lucjanowi, że również chorował na płuca, ale wyleczył się w wojsku.
Rozdział 5. Niedziela. Lokatorzy myją się dokładnie – jest to czynność, którą wykonuje się raz w tygodniu. Edward wtrąca się do rozmowy dwóch studentów (Bednarczyk mówi Józefowi, że synowie prostych ludzi powinni zdobywać wykształcenie i wysokie stanowiska). Stwierdza, że pospólstwo jest biologicznie nie przystosowane do osiągnięcia wyższego poziomu kultury, z kolei arystokracja dysponuje genami inteligencji odziedziczonymi po swoich rodzicach. Krytykuje Bednarczyka za to, że zamiast zostać rolnikiem jak rodzice, próbuje wyrwać się ze swojej klasy społecznej. Edward w ataku neurastenii wyznaje, że wprawdzie jego matka była prostą wiejską dziewuchą, to spłodził go arystokrata, który przekazał mu swoje geny i prawo do uważania się lepszym od pozostałych „synów ludu”. Studenci są oszołomieni bezczelnością Edwarda.
Po obiedzie dochodzi do kolejnego wybuchu za sprawą Edwarda. Zmusza swoją siostrę do wyprania mu skarpetek, uderza ją. Pojawia się Lucjan, który dwukrotnie uderza go pięścią w twarz. Edward zachowuje się dziwnie. Kładzie się na łóżku, zapala papierosa i mówi: „widzieliście jak nikczemnego ukarał szlachetny”. Lucjan rozmawia z Dziadzią o pannie Leopard. Pyta, dlaczego unika tej pięknej kobiety, której przecież na nim zależy. Dziadzia opowiada mu historię: był związany z panną Leopard, podróżowali nawet do Włoch, oświadczył się jej wreszcie. Zgodziła się, ale pod warunkiem, że nie będzie między nimi nic fizycznego. Na jednej z imprez Dziadzia widzi w kuchni swoją narzeczoną z klęczącym jej między nogami poetą Peclem. Dziadzia zerwał z nią więc i starał się jej za wszelką cenę unikać. Ostrzega Lucjana przed zgubnymi skutkami jego miłości do panny Leopard. Lucjan nie może powstrzymać płaczu.
Przyjaciele wybierają się na wódkę. W „Małej” natykają się na małżeństwo Bove. Michał Bove nie jest lubiany, uznaje się go za plotkarza i zawistnika, żona z kolei, Lucia, zachowuje się prymitywnie i hałaśliwie, zwracając na siebie uwagę otoczenia. We czwórkę wybierają się do restauracji „Herbst”. Rozmawiają o problemach związanych z wydaniem własnej książki. Lucjan zmęczony gadaniem robi sobie rundkę po restauracji. W innej sali natyka się na pannę Leopard, otoczoną jak zwykle adoratorami. Kobieta bierze go za rękę i przedstawia jako młodzieńca, który miał odwagę wyznać jej miłość. Lucjan jest zawstydzony i zły. Wyrywa się pannie Leopard i mówi powoli: „Bydlę”. Lucjan wraca do znajomych. Idą jeszcze do „Fukiera”. Potem po sprzeczce małżeńskiej u Bove, rozdzielają się. Dziadzia i Lucjan wracają do domu, kupując jeszcze po drodze kilka kiełbasek od ulicznego sprzedawcy.
Rozdział 6. Jest lato. Panuje nieznośny upał. Studenci uczą się półnadzy. Dziadzia całymi dniami próżnuje. Lucjan próbuje pisać, ale ma problemy z opanowaniem literackiego tworzywa, a jego powieść zaczyna się gmatwać. W domu pojawił się mały rudy kotek, którego obserwacjom Lucjan poświęca sporo czasu, bo zwierzę zachowuje się w sposób kompletnie nieprzewidywalny. Dziadzia wpada na pomysł, żeby pójść na plażę nad Wisłę.
Na plaży Lucjan z przykrością natyka się na pannę Leopard. Mówi jej, że żałuje swojego wyznania, na co ona odpowiada, że go kocha i wszystko da się naprawić. Lucjan przyznaje, że zna jej historię z Dziadzią. Okazuje się, że była to historia zmyślona, a panna Leopard szukała Krabczyńskiego, bo winny jej był 500 zł. Oszołomiony Lucjan obiecuje odwiedzić pannę Leopard. Wraca Dziadzia. Przyznaje się do kłamstwa, bagatelizuje je: „Improwizowałem, nie kłamałem. Musiałeś zaraz wierzyć”. W domu zastają dwóch agentów policji przeszukujących mieszkanie. Szukają „bibuły”, ale nic nie znajdują. Lucjan stroi się i idzie do panny Leopard. Po krótkiej rozmowie Lucjan pyta, czy mu się odda. Panna Leopard zaprzecza. „Nie, nigdy. Mam przyjaciela, z którym to robię, wiesz, takiego specjalnego”. Z Lucjanem chce utrzymywać tylko kontakty platoniczne. Lucjan wybucha gniewem, wyzywa ją od kanalii i świń. Panna Leopard wyrzuca Lucjana za drzwi.
W „Ziemiańskiej” Lucjan spotyka swoich stałych „knajpianych” znajomych. Opowiadają sobie różne anegdotki. Dyskusja schodzi na literaturę. Lucjan tłumaczy, że chciałby być pisarzem europejskim, a dopiero potem polskim, tworzyć rzeczy uniwersalne, zrozumiałe dla czytelników nie tylko polskich. „My nie zdajemy sobie sprawy z tego, że artysta jest przede wszystkim dla świata, a potem dla narodu”.
Przejdź do rozdziałów 7-12
Zdjęcie: Film Polski, kadr z filmu Wspólny pokój Wojciecha Hasa z roku 1959.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz